May 2019 - 8weekly

Vier jaar moesten we wachten op het nieuwe album van de country noir act Point Quiet dat weer helemaal de moeite waard blijkt te zijn.

Ik bewaar een bijzonder plaatsje in mijn muziekhart voor de Nederlands formatie Point Quiet. De reden is simpel: ze stellen tot op heden nooit teleur en maken een vorm van Americana die redelijk uniek te noemen valt in het genre van Country Noir. De donkere kant van de Americana, maar dan verlicht op een manier die het hart van de liefhebber heftig doet kloppen van genot. Gelukkig duurde het nu slechts vier jaar na het vorige album voordat Walking In The Wild op ons werd losgelaten. Opnieuw herbergt dit album stuk voor stuk juweeltjes die zich samen laten vloeien tot het dozijn dat dit album vult.

De sfeer die het kwintet neerzet laat zich het makkelijkste typeren door te denken aan de muziek van Neil Young met zijn rustige stijl en niet te country, maar dan met een zanger met een diepe, donkere stem. Ook de kwaliteit van de composities mag zich meten met het werk van de grootmeester. De thema’s die worden aangeroerd zijn de belangrijke onderwerpen van het leven als liefde, verlies en schoonheid. Het gaat ook over verbintenissen die ons leven bepalen en de tochten die we dwalen door het leven. De ups en downs die het leven zo boeiend maken en het waard maken om geleefd te worden. De muziek van Point Quiet op haar beurt maakt het waard om gehoord en vooral doorleefd te worden. Het is geen album dat je makkelijk weg slikt, maar dat zijn pracht past ontvouwt als je tijd investeert om van hoogtepunt naar hoogtepunt te vliegen langs alle twaalf liedjes. Geen moment verslapt de greep die de band op de luisteraar heeft. Klasse plaat!

(Joost Festen)