June 2019 - White Room Reviews

Vier jaar heeft het geduurd, maar onlangs is de nieuwe plaat van het Nederlandse Point Quiet verschenen. De muzikanten, die stuk voor stuk niet stil hebben gezeten en onder andere met Eric Vloeimans, Freek de Jonge en Ralph de Jongh hebben gespeeld in die tijd, hebben nu voor de muziekliefhebber Walking In The Wild in petto. Die schijf is verschenen via CRS/Continental Europe.

De twaalf nummers op Walking In The Wild kunnen worden gevonden in de hoek van de americana. Vleugjes country, folk en roots zijn ook te proeven in deze donkere, smakelijke blend. Point Quiet staat niet voor vrolijke, uptempo muziek. Juist doordat het stemgeluid donker is en de thematiek niet altijd even luchtig, weet Point Quiet zich op de kaart te spelen. ‘Lonely Night’ laat dat goed horen. De muziek is pakkend. De licht gebroken stem doet denken alsof Tom Waits de whisky heeft laten staan en even iets minder zwaar klinkt. ‘Tales Of Road 308’ komt daarentegen met een iets frisser geluid, waardoor Point Quiet ook laat horen dat hun americana ook gevarieerd opgediend wordt.

De stille kracht van Point Quiet zit hem echter in een muzikant die veel instrumenten in de vingers heeft, maar op één altijd uitblinkt. Dat is Joost Verbraak. Als hij de trompet in zijn handen mag nemen, weet hij mensen te raken. Dat doet hij ook in de muziek van Point Quiet. Missschien is het wel dat element dat Walking In The Wild nog iets meer laat stralen. Hij doet dat op een hele bescheiden manier met subtiele melodieën, alsof het geïmproviseerd op hoog niveau is, terwijl hij in een donker hoekje van de ruimte vooral de aandacht niet op zich wilt vestigen. ‘The Distance’ laat dat goed horen.

Bij sommige platen moet je gewoon je voeten op tafel leggen, onderuitgezakt in je stoel hangen en een goed glas whisky heffen. Walking In The Wild is zo’n plaat. Point Quiet laat de tijd even stilstaan en daar moet de luisteraar op zijn beurt dan weer bij stilstaan. Subtiel tot op het bot.

(Ralf W.)