December 2007 - Alt Country NL

A Frenchman in Den Haag; Pascal Hallibert’s wieg stond dan wel in land van Marianne, hij doet zijn muzikale ding al een tijdje vanuit ons kikkerlandje. Met het Haagse Templo Diez, bijvoorbeeld. Met zijn nieuwe band White Sands zet Hallibert onze residentie nog meer op de kaart (zie ook: John Dear Mowing Club). Deseronto, het debuut van White Sands, een ep-tje even vergetend, is namelijk een regelrechte prijsplaat. Opener Until We Fall zet direct de toon; mooie, beklemmende zang van Hallibert (denk aan Hyacinth House’ Mack Johansson) omgeven door fraaie, veelal ingehouden gitaren. Alma, wat al op de ep voorkwam, is het volgende nummer; werkelijk een ontiegelijk fraaie track. Wat volgt is een aaneenschakeling van kwaliteitsongs, tot aan het laatste nummer toe. Dit nummer -New Dimension Of Lightness- duelleert met het genoemde Alma om het etiket track van het jaar. Maar vlak ook Away The Rain niet uit. Kortom, woorden schieten tekort. Samen met Hans Custers (van alles….) en Daan van Diest (drums) vormt Pascal Hallibert de basisopstelling van White Sands. Ondersteuning krijgt dit trio van Eva Meijer (backing vocals) en Jan van Bijnen (pedal steel; mandoline & dobro). Alle songs, 12 stuks, zijn voorzien van Hallibert’s handtekening. Americana-noir grand-cru. O ja, en ook om de prijs voor het mooiste hoesje van 2007, een foto van Bas Smits, dingt men mee. Wat Hallibert met Templo Diez al op een bepaalde manier liet ‘zien’, heeft hij met White Sands direct volledig laten ontluiken. De periode rond Sint & Kerst is er in de regel een van grote gulheid, te buitensporig vrijgevig zijn ook. Ik doe voor een keertje mee, want ook deze Haagse band verdient gewoon een hoge score….. Deseronto: voor in de schoen of onder de boom. De ontvanger zal er zielsgelukkig mee zijn!

(Leo Kattestaart)