December 2007 - Rootstime

Er zijn de laatste tijd tal van mooie albums in het Americana-genre verschenen. Je komt tijd tekort om al dat prachtigs te beluisteren en het een plek te geven. Vooral debuutalbums probeer ik extra aandacht te geven, gespitst als ik ben op nieuw talent en nieuwe interpretaties van Americana-muziek. Wellicht door het grote aanbod heb ik het debuut EP-tje "Alma" (2006) van de Nederlandse band White Sands over het hoofd gezien. Hoewel het ook kan komen doordat een andere Nederlandse groep met hun nieuwe cd het nieuws over het debuut van White Sands heeft overvleugeld. Hoe het ook zij, deze EP van deze band klinkt erg goed en verveelt geen moment. Dat laatste komt wellicht ook doordat diverse muziekstijlen en kruisbestuivingen worden gebruikt, die uiteraard wel gemeen hebben dat het Americana-stempel daarop past. Maar nu met de nieuwe CD "Deseronto", heeft dit gezelschap uit Den Haag, een full length droomdebuut afgeleverd. White Sands is een trio bestaande uit Pascal Hallibert (vocals, gitaren), Hans Custers (bas, gitaren) en Daan van Dienst (drums), en bij beluistering van hun schijfje, met op het hoesje een mooie foto van Bas Smits (een foto van De Kalb in Illinois), blijkt zanger/gitarist Pascal Hallibert twee belangrijke troeven in handen te hebben. De van oorsprong Franse Hallibert beschikt namelijk over een hele mooie 'strot' en hij is in staat om mooie liedjes, met kop en staart, te schrijven. Dan heb je natuurlijk al een voorsprong op de concurrentie. Het zou echter volkomen verkeerd zijn om op basis van die twee gegevens de groep White Sands te degraderen tot loutere begeleiders van die Hallibert. Al snel wordt op hun visitekaartje immers duidelijk, dat we hier te maken hebben met een bijzonder goed op elkaar ingespeelde groep muzikanten. De liedjes van Hallibert zijn ontegenzeggelijk Amerikaans, meer klassieke heartland met een vleugje lo-fi psychedelica dan altcountry. Zijn beklemmende stem staat centraal, een stem die de luisteraar meesleurt tot diep in zijn ziel. De sfeer op dit debuut is intiem en tegelijkertijd zeer ingetogen. Het maakt de muziek van White Sands buitengewoon fraai en intrigerend. Naast de prima zang valt het geweldige gitaarwerk van Hans Custers op en verder mogen de fraaie accenten van Jan van Bijnen (pedal steel, mandoline, dobro) en de backing vocals van Eva Meijer niet onvermeld blijven. De kwaliteit van de songs is van een onwaarschijnlijk hoog niveau, songs waarin de geest van Nick Drake rondwaart in het gezelschap van een Steve Earle. Maar White Sands heeft volgens ons een uniek eigen geluid, waardoor deze plaat op een schitterende wijze uit de verf komt met twaalf intense songs, met als hoogtepunten de nummers "West Coast" en "On the Plain". Gekozen is voor meer ingetogenheid, hetgeen het totaalbeeld van het album alleen maar ten goede komt, want net als met de zang benadrukt deze ingetogenheid de samenhang van het album en in zekere zin ook die van de muzikanten onderling. Als het Amerikaans klinken van dit genre muziek het criterium is voor goede muziek dan is White Sands er in geslaagd om een heel goed album af te leveren, mijn benieuwdheid naar de verdere ontwikkelingen van deze band heeft plaatsgemaakt voor een wens naar meer van dit soort prachtige muziek. Kortweg: White Sands presenteert met "Deseronto", songs die duidelijk onder de noemer Dark Americana vallen en zich meteen knus tussen je oren nestelen. Met White Sands is weer een veelbelovende band in het Nederlandse Americanalandschap opgestaan.