December 2007 - FileUnder

Ik dacht in eerste instantie dat Deseronto een verzinsel uit de hoge hoed van Pascal Hallibert was. Maar de plaats waar hij met zijn band White Sands over zingt bestaat echt en ligt in de Canadese staat Ontario. Arme mensen, die daar leven. Althans, als de plaats inderdaad zo is als de naam in mijn oren klinkt: dit moet wel een desolate spookstad zijn. De muziek van White Sands versterkt dit beeld verder. De breekbare stem van Hallibert, die je wellicht/hopelijk kent van Templo Diez, over donkere Americana Noir in een Sparklehorse-jasje. Deseronto is zo'n plaat die je wilt draaien en verder ondertussen niets wilt doen. Een echte voor-je-uit-staar-plaat. Helemaal in deze eindejaarsweken wanneer ik altijd extra vermoeid lijk of misschien wel gewoon ben, maar er niet aan toe wil geven. White Sands is sinds de debuut-ep Alma uit 2006, waarop Hallibert alles zelf deed, uitgegroeid tot een echte band. Zijn muziek wint daardoor aan kracht en gaat een beetje de Templo Diez-kant op. Fraai voorbeeld hiervan is het openingsnummer "Until We Fall". Zelden was ik getuige van zo'n fraaie intieme samendans tussen pedal steel en akoestische gitaren. Alhoewel, in het volgende "Alma" gaat het Haagse trio bijna net zo fraai verder. Dat liedje, met het ogenschijnlijk simpele zinnetje als 'Lately I don't sleep so right, there's no love to come by', is in staat om mij aan het schreien te krijgen. Prachtig.

(Storm)