April 2010 - Subjectivisten - Caleidoscoop

Onlangs heb ik nog de nieuwe cd van Praise The Twilight Sparrow besproken. Deze band rond Pascal Hallibert heeft een groots en meeslepend werk afgeleverd vol wonderschone landerige songs. Zelf maakt hij net als een aantal andere bandleden tevens deel uit van het Haagse, internationale filmische altcountry gezelschap Templo Diez. Hallibert reist niet alleen veel tussen zijn geboorteland Frankrijk en de Verenigde Staten en Nederland, hij houdt er door verschillende benaderingswijzen ook diverse bands op na. Naast de twee genoemde is er namelijk nog de groep Point Quiet die voorheen bekend is onder de naam White Sands. Hiervan is nu de gelijknamige cd uitgekomen. Bij Praise The Twilight Sparrow haalt hij zijn inspiratie vooral uit de tijd dat hij in Frankrijk woont aan de rand van een groot bos. Songs over de natuur en het bos met al haar legendes en mythes, de bloei en de vergankelijkheid bepalen de teksten en sfeer. Het is vooral een solo aangelegenheid ondanks de arrangementen die door anderen er omheen gemaakt worden. De muziek is vrij folky en lo-fi. Bij Point Quiet is er meer sprake van een band met een voller en meer gearrangeerd geluid. De liedjes gaan hier ook over zaken uit het echte leven, zoals relaties en andere moderne onderwerpen. Ik begin bewust over de verschillen omdat er ook mede door de prachtig karakteristieke zangstem van Pascal ook diverse overeenkomsten te vinden zijn zowel qua muziekstijlen als leden. Naast Pascal (zang, gitaar, hammond orgel, rhodes, banjo, percussie) is ook Templo Diez en Praise The Twilight Sparrow lid Hans Custers (bas, gitaren, zang, hammond orgel, keyboards, wurlitzer,percussie) weer van de partij. Het gezelschap wordt gecompleteerd door Jan van Bijnen (pedal steel, dobro, vibrafoon, mandoline, banjo, harmonica, accordeon, trompet, zang), Simone Manuputty (viool, klokkenspel, zang) en Daan van Diest (drums, percussie, kornet, zang). Ze creëren hier prachtig gedragen duistere Americana met altcountry en singer-songwriterelementen. Door de bijzondere inkleuring weten ze steeds weer een ander accent aan de songs te geven. De melancholisch gestemde muziek meandert heerlijk door ruwe maar fraai geschetste Amerikaanse landschappen, terwijl de herfstige zang van Pascal je op pakkende wijze aan de hand meevoert. Liedjes om dingen eens goed te overpeinzen. Ze passen net zo goed bij een zwoele zomerdag op het desolate platteland als bij een eenzame, donkere nacht. De muziek raakt diepe snaren, zonder al te zwaar aangezet te zijn. Het zijn in eerste instantie gewoon bloedmooie, ongeveinsde songs, waarbij het originele instrumentarium en sterke zang, ook de samenzang met Simone is wonderschoon, sterke troeven zijn. Ter referentie moet je denken aan een kruisbestuiving van Lambchop, Bob Dylan, Mark Lanegan, R.E.M., Calexico en Sparklehorse. En dan kan je alleen maar concluderen dat het grote talent van Pascal Hallibert en de zijnen andermaal dit jaar een meesterlijk album hebben afgeleverd. En dan moet er nog wat van Templo Diez verschijnen. Grote klasse!

(Jan Willem Broek)