May 2010 - Rootstime.be
We hebben hier momenteel een verrassend mooie plaat in de cd-speler zitten. Niet in het minst omdat de eerste titelloze cd van de formatie ‘Point Quiet’ uit Zuid-Holland komt maar daarenboven ook zeer internationaal klinkt. Deze groep rond zanger Pascal Hallibert en multi-instrumentalist Hans Custers heeft zich een nieuwe naam aangemeten maar is bij muziekliefhebbers wellicht nog beter gekend onder de vorige naam “White Sands” en omwille van hun toenmalige debuutplaat “Deseronto” uit 2007.
Zanger en songschrijver Pascal Hallibert - van Franse afkomst en ook frontman bij de groep ‘Templo Diez’ - heeft dertien pareltjes bij elkaar verzameld voor deze debuutplaat als ‘Point Quiet’. Muzikaal blijft deze groep in de van bij ‘White Sands’ vertrouwde watertjes zwemmen met een opportunistische mix van alt.country, Americana en folkmuziek waarin viool en pedal steel een vooraanstaande rol hebben gekregen.
De liedjes op dit album zijn intimistische, vaak heel melodieuze ballads die rijkelijk doch subtiel georkestreerd werden en waarbij de knappe songteksten door een erg sterke zanger worden gebracht. Het voor ons wat overbodige “Stella” vormt hierop de enige uitzondering en klinkt eerder als een dronkemansliedje.
De andere nummers zijn echter stuk voor stuk zeer sfeervol en getuigen van de klasse die Pascal Hallibert zich als songschrijver en zanger zeker mag toe-eigenen. Zelfs de instrumentale afsluiter heeft een heel aanstekelijke melodie die je aan het einde naar de replaytoets doet grijpen om het album van vooraf aan opnieuw te kunnen beluisteren. Want al van bij de eerste song “Red Eye Nights” - waarin een zacht accordeondeuntje voor de ideale sfeerzetting zorgt - is het duidelijk dat ‘Point Quiet’ met dit album een heel sterk muzikaal project presenteert. Ronduit indrukwekkend is het mooie “Anchors And Birds” dat extreem gevoelig gebracht wordt met akoestische gitaar en met Simone Manuputty op viool als belangrijkste instrumentatie. “A Simple Life” is daarna zuivere door Jan van Bijnen gespeelde pedal steel country, maar is wel even mooi uitgevoerd.
Bij “Norteńa” valt het wat theatrale maar zeer warme zangwerk op naast de geleidelijk aan naar een aan ‘Beirut’ herinnerende Balkansound afglijdende muziek met accordeon, viool en trompet. Een zeer sterk nummer dat men beter eens integraal op de radiostations zou draaien in plaats van al de rommel die we daar nu zo vaak ingelepeld krijgen.
De mooie liedjes blijven elkaar in sneltreintempo opvolgen waarbij wij vooral eindeloos kunnen genieten van “Long May You Hide”, het melancholische “Texan Skies” waarin die viool en de pedal steel weer voor een extra touch zorgen, de wat nasale zangstem van Pascal Hallibert in het prachtige “What’s In Our Hearts”, het met begeleiding van enkel een akoestische gitaar gebrachte, haast sacrale “Venom Mind” (waarin ik vergelijkingspunten met “Can Our Love” van Tindersticks meen te herkennen) en het van onnoemelijke tristesse overlopende “The Long Goodbye”.
Ze zullen bij onze Noorderburen dit jaar verrekt hard hun best moeten doen om nog een betere plaat uit te brengen dan deze “Point Quiet”. We wensen deze band dan ook vele optredens toe tijdens de komende festivals, maar we zouden ze even graag wel eens in een kleiner zaaltje in Belgenland aan het werk willen horen en zien.
(Valčre Sampermans)