June 2010 - 8weekly

Het album van Point Quiet ziet er groots uit, met een schitterende hoesfoto van een paard in een stofwolk. Voor de liefhebbers van Americana komt het album ongetwijfeld als een donderslag bij heldere hemel. Waar komt deze plaat zo ineens vandaan?

Als we in de biografie van de band duiken, dan blijkt dat de band voorheen White Sands heette en zich toen meer richtte op het singer-songwritergenre. Met Point Quiet hebben de bandleden een naam die beter past bij de muziek. Sinds de naamswijziging treedt men bovendien ook meer als groep naar buiten.

Op de groepscompositie 'Stella' na, zijn alle liedjes zijn wederom geschreven door Pascal Hallibert. Toch is op alle tracks een hechte band aan het werk, die de composities van Hallibert kleurt en ze uit het singer-songwritergenre trekt.

Weldadig

Het album opent met 'Red Eye Nights', dat direct de sfeer van het album laat voelen: country noir, Americana van een donker maar zeer warm soort. De stem van Pascal Hallibert is gloedvol en het spel van Hans Custers (bas, toetsen en percussie), Daan van Diest (drums), Simone Manuputty (viool en klokkenspel) en Jan van Bijnen (peda steel, dobro, vibrafoon en nog vele andere instrumenten) is spaarzaam als het moet en rijk en smaakvol waar het kan. Soms klinken ze heel fragiel en intiem, soms druipt de melancholie er vanaf, zoals dat hoort bij deze muziekstijl.

Zoals de viool danst over de maten van 'Anchors and Birds', het is werkelijk smaakversterkend. Simone Manuputty bewijst dat ze een uitstekende partij is binnen de band. Als je als luisteraar al niet bij de eerste noten gegrepen wordt door Point Quiet, dan gebeurt dat toch zeker bij 'Norteña', dat als een weldadige deken over je heen zal vallen. 'I'll be waiting ...', zingt Pascal Hallibert en als we hem nog even laten wachten dan genieten wij ondertussen rustig verder. Een subtiel klokkenspel, accordeon, trompet, viool en rustig akoestisch gitaarspel completeren de song.

Overdonderende klasse

Point Quiet brengt met dit werkstuk een Americana-album van internationale klasse. Het zal bij objectieve beluistering weinigen opvallen dat deze band uit ons eigen kikkerlandje komt. De overdonderende klasse die deze band weet neer te zetten mag tot ver over de landsgrenzen gehoord worden. Hopelijk is er ruimte voor deze band in het moederland van de Americana; ze verdienen het om daar gehoord te worden.

Alle bandleden zijn rasmuzikanten die zonder uitzondering allemaal meer dan één instrument machtig zijn. De composities van frontman Pascal Hallibert worden mede door de instrumentatie naar een uitstekend niveau getild. Het album nodigt uit om keer na keer gespeeld te worden en zal door de goede afwisseling in tempo van de toch steeds ingetogen liedjes niet snel vervelen. De warme stem van Hallibert, gecombineerd met het vakmanschap en de muzikaliteit van de bandleden, roept al snel om meer. Dat 'meer' zullen we spoedig live kunnen gaan proeven.

(Joost Festen)