March 2006 - MusicFromNL

Binnenkort in dit theater de nieuwe cd van Templo Diez, maar eerst graven we een comfortabele kuil in het witte zand. White Sands is een zijproject van Templo Diez voorman Pascal Hallibert, hij vormt samen met Hans Custers op contra-bas de spil van dit gezelschap. Live wordt White Sands soms uitgebreid met twee extra muzikanten. De debuut-ep is echter vooral een duo aangelegenheid of Hallibert in zijn eentje.

Het is een erg fraai en stemmig plaatje geworden. In een stijl die het midden houdt tussen singer/songwriter, Americana en lo-fi psychedelica schotelt White Sands ons zes mooie liedjes voor. Liedjes die boeien door grilligheid, melancholie, melodie en teksten maar steeds een extra laagje hebben. Van het fraaie Americana-achtige 'Calavera' tot aan het afsluitende 'Harsh Moon' grijpen de nummers door de directheid meteen naar de keel. De zeggingskracht is groot, ook al wordt er met regelmaat wat ingetogen begeleid. Net als bijvoorbeeld Duffhuës verstaat White Sands de kunst om met liedjes te komen die niet a la minuut aan iemand anders doen denken en daarbij ook nog eens zo eigenzinnig zijn aangekleed dat de luisteraar gelijk bij de les is.

Na een aantal draaibeurten laten de composities zich makkelijk plakken en lijken ze tijdens muziekloze momenten wat vaag in je achterhoofd te blijven hangen. Een goed teken en het zegt meteen ook iets over het karakter van 'Alma'. Buiten het feit dat het stuk voor stuk sterke nummers zijn is vooral de sfeer van wezenlijk belang. Wat dat voor sfeer is, is moeilijk in woorden te vatten. Het is geen seizoenssfeer want 'Alma' kan onder alle weersomstandigheden, het is meer, uhh, wit zand waarin je een kuil kunt graven en lekker weg kunt zwijmelen.

(Roel)