February 2015 - daMusic

Het blijft een vreemd gegeven: americana en country uit de lage landen. Dat het toch geloofwaardig kan klinken bewezen The Broken Circle Breakdown, Eriksson Delcroix en The Monotrol Kid al. Aan dat rijtje mag je zonder twijfel ook Point Quiet uit Nederland toevoegen.

Dit vijftal is al een hele poos aan de slag. Eerst als White Sands en nu een vijftal jaar als Point Quiet. Onder deze vlag is dit hun tweede album en daar ga je best even voor zitten want de elf songs raken je vol in het middenrif.

Neem nu de titelsong - die een soort van texmex-reprise krijgt aan het eind van de plaat - en tegelijk openingssong is van het album. In de beste Calexico-traditie worden zalvende en toch doorleefde zang gekoppeld aan gitaargetokkel, slidegitaar, warme blazers en melancholieke (alt-)vioolstrepen, maar er weerklinkt ook plots een accordeon, die de sfeer oproept van een klein havencafeetje. Een vreemde combinatie, maar ze werkt. Het resultaat is een ontroerende song over afscheid en vertrouwen.

Afscheid en verlies zijn ook een thema in de volgende songs, die stuk voor stuk overtuigen. In Run All You Want, waarin de melancholische viool de hoofdrol opeist, is afscheid nemen net dat wat de protagonist niet wil en in NY Or Not NY beseft hij dat pijn mee reist, hoe ver je ook gaat.

In de trage wals The Man I Once Was is het verlies al een feit, maar houdt hij zich vast aan de herinnering aan wat was en hoopt hij van zijn geliefde hetzelfde: “Will you remember the man I once was?/ Each day my love, I say your name to remind me of the beauty of the flames.”

Trembling Stars heeft een element van berusting in zich. “We're all trembling stars / Just take what's due to you / And leave me when you're through”, klinkt het daar en de instrumentatie is iets lichter. In de klaagzang Threnody - die mondharmonica! - is er toch ook de zekerheid dat hij alles opnieuw zou doen en in het door banjo gedragen Bright As City Lights blijft de herinnering aan de twinkel in haar ogen ook al is hij in Horses ver afgeweken van het pad van de liefde.

Zelden werd verlies zo mooi in een album gegoten. De instrumentatie is rijk, maar zelden opdringerig. Zang en muziek, alles past netjes in elkaar en het is duidelijk dat deze plaat rustig mocht groeien. Als een oude, solitaire boom, die zijn takken in alle richtingen mocht strekken. Vlei je neer in zijn schaduw!

(Marc Alenus)